گاهی نبخشیدن خوب است

چند روز اخیر با خودم کلنجار می رفتم که خودم رو به خاطر ننوشتن و نخواندن ببخشم.آخر شب ها با خودم قرار می گذاشتم که خودم رو به خاطر اهمال کاری های اخیرم ببخشم.می دیدم که از واگنم افتاده ام و قطار نظم و انضباطم کم کم دور می شود.می گفتم عیبی ندارد.بعد از گذشتن از این روزهای پرمشغله و فعالیت های زیاد قطار دیگه ای درست می کنم و سوارش می شوم و با خوشحالی به مسیرم ادامه می دهم.

اما دلم راضی نشد که نشد.دیدم ادامه دادن این داستان تنبلی و دلیل تراشی و بعد نبخشیدن خودم و سرزنش کردن خودم کار را بهتر که هیچ؛ بدتر می کند.تمام روز بخشی از ذهنم درگیر کلنجار رفتن با خودم است.این سرزنش عزت نفسم رو هم نشانه می گیرد و خودم رو ناتوان در کنترل شرایط و جلو بردن برنامه هایم می بینم.

این شد که امروز وسط شلوغی و مهمانداری رفتم توی اتاق و بخشی از خلاصه برداری های درس تصمیم گیری رو انجام دادم.هم مروری بر درس ها شد و هم یکی از کارهای لیستم خط خورد.بعد که خانه خلوت تر شد سراغ کتاب پنجمین فرمان رفتم و یک فصل خواندم.به این نتیجه رسیدم که برای فهمیدن بهتر کتاب؛ یادداشت برداری کنم.وقتی رو هم به نوشتن اختصاص دادم.

در این حین متوجه نکته دیگری هم شدم.اینکه وقتی در تعامل با دیگران قرار می گیرم بعد از سه چهار ساعت انرژی برای بودن در جمع ندارم و به هر بهانه ای می خواهم کمی فاصله بگیرم و مدتی رو در تنهایی خودم باشم.راستش کمی هم ترسیدم.این دو ماه اخیر به قدری نیازم به تنهایی و دور شدن از جمع شدت گرفته که گاهی خودم هم نگران می شوم.اینکه در هیچ جمع رسمی و غیر رسمی نیستم و اینکه از دوستانم مدتی است بی خبرم و اینکه تمایلی به قطع این روند ندارم باعث می شود باز هم به سرزنش کردن خودم برسم.بعد دلداری که خب هرکسی نیاز دارد مدتی برای خودش زندگی کند و اجباری برای حضور داشتن در میان دیگران ندارد.

پی نوشت کمی نامربوط:

جمله ای از نیچه در پیام اختصاصی من در متمم خوانده بودم که می گفت:فرد باید همواره در تلاش و تقلا باشد تا جمع بر او قالب نشود.البته حاصل این تلاش و تقلا؛ تنهایی و گاهی ترس هم هست.اما به هر حال؛ برای اینکه جان خود را بخرید و در اختیار داشته باشید پرداخت هیچ بهایی گزاف محسوب نمی شود.

من مصداق دقیق این جمله نیستم چون تنهایی را دوست دارم.اما بخش دوم جمله را خیلی دوست دارم که می گوید برای خریدن جان خود هیچ بهایی گزاف نیست.