ما آن کسی نیستیم که می‌خواهیم باشیم.
ما آن کسی هستیم که جامعه می‌خواهد باشیم.
ما مجری انتخاب‌ها و تصمیمات والدین‌مان هستیم.
ما نمی‌خواهیم هیچ کسی را ناامید کنیم.
ما نیاز عظیمی به دوست داشته شدن داریم.
به تدریج روشنایی رویاهای ما جای خودش را به تاریکی کابوس هایمان واگذار می کند.
و آن رویاهای بزرگ صرفا به انبوهی از آرزوهای دست نیافته و فرصت های نزیسته تبدیل می شوند.
پائولو کوئیلو
اخیرا که سعی می‌کنم سبک زندگی‌ام به آنچه که دوست دارم نزدیک شود بیشتر نصیحت‌ها و نگرانی‌های اطرافیانم را می شنوم. می‌خواهند بگویند که این شکل از زندگی مناست نیست و تو نیاز داری بیشتر همرنگ جماعت باشی.
۱۲ اسفند ۹۶ ، ۲۲:۳۸
۱ نظر