یک شنبه های کتاب

مهدیه، میثم و من یکشنبه های کتاب رو راه انداخته ایم. فکرش مدت ها توی سرم می چرخید و من هم منتظر بودم سرم که خلوت تر شد خوب در موردش فکر کنم و بعد از رسیدن به یک چارچوب و برنامه بروم سراغ مهدیه. اما از آنجایی که مهدیه عملگرا هست با همین ایده زودتر سراغم آمد. با هم صحبت کردیم و از علاقه مشترکمان حرف ها زدیم و در آخر قرار شد جلسه ها رو شروع کنیم و همزمان با راه افتادن و تثبیت و کسب تجربه کم کم از دوستان مان دعوت کنیم که به ما بپیوندند. 
داشتن چنین دوستی دنیایی از شادی است که کنارش گذر زمان بی معنی ترین مفهوم است. 
تا به حال دو جلسه را برگزار کرده ایم و علیرغم ناخوشی ام با ذوق در هر دو شرکت کرده ام. اول کتاب سه شنبه ها با موری از میچ البوم را خواندیم. در لیست کتابخوانی ام بود اما توفیق اجباری پیش آمد که زودتر سراغش بروم و بخوانمش. به شکل ءغراق آمیز و خجالت آوری با موری بسیار همذات پنداری می کردم. حالا بیماری غیرقابل درمان و پیش رونده موری کجا و آنفولانزای کش دار من کجا. انتظار مرگی که موری تجربه می کرد کجا و امید من به روزهای بهبودی و سلامتی کجا. اما خب ظاهرا از آدمیزاد هیچ چیز بعید نیست.
جلسه دوم به اصرار و پشتکار میثم در اصرار کتاب بیشعوری خاویر کرمنت را انتخاب کردیم. یکبار سال ها پیش در شروع کردن کتاب ناموفق بودم و بعدها دیگر هیچ وقت برایم جذاب نبود. با این حال اینبار تلاش کردم به ذهنی مثبت و باز کتاب را بخوانم. تا اینجا که به صفحه 90 رسیده ام روی قول و قرار با خودم ایستاده ام و بدون پیش داوری از خواندن صرف کتاب لذت می برم. 

امیدوارم علاقه ما به کتابخوانی انگیزه لازم و کافی رو برای ادامه دادن یکشنبه های کتاب بدهد و با گسترش آن لذت کتابخوانی را به دوستان مان هم هدیه کنیم.