وقتی این وبلاگ رو ایجاد کردم قرارم با خودم این بود که پیوسته بنویسم ولو کم و کوتاه و ساده اما مهم ادامه دادن اون مسیر باشه اما نوشتن سخته.اینکه در مورد چه مطلبی و چطور بنویسم اینقدر ذهنم رو اشغال می کنه که نهایتا انصراف می دم.مثل کسی که اول مسابقه از ترس اول نشدن؛عطای شرکت در مسابقه رو به لقاش ببخشه.
بیشتر از همیشه فکر می کنم و دغده های تازه تری توی سرم وول می خوردند اما همینکه پای حرف زدن در مورد اونها بیاد متوقف میشم.شاید دلیلش این باشه که از همون قدیم ها جدی و سرسخت معتقد بودم که نمی تونم ینویسم.که این باور خودش برمیگرده به اعتماد به نفس نداشته ام و ذهن ایده آل گرای من در این مورد.یا به بهترین شکل بنویس و یا ننویس.وقتی کتاب های خوب از نویسندگان خوب رو می خونم از دقت و ریزبینی و ذهن خلاق اونها برای بافتن تعابیر تازه و بدیع؛قدرتشون در توصیف و یا شناخت روحیات ادم ها وقتی در نقش قهرمان داستان ظاهر میشن و گاهی با خودت میگی درسته این خود منه.اینو من می فهمم؛شگفت زده میشم و با خودم میگم نوشتن اینه نه بهم ربط دادن همه جمله هایی که توی ذهن آشفته ات وول می خورند و خودت هم از مرورشون سرگیجه میگیری.
به همه این افکار اضافه کنم حساسیت تازه ام در تولید محتوا و ارزش آفرینی.اگر قرار نیست حرف من حرف تازه ای باشه و چیزی رو خلق نکنه چه لزومی هست بر به کاغذ آوردنش؟نوشتن باید هدف داشته باشه.بنویسم تا چیزی باد بگیرم و در خوشبینانه ترین چیزی یاد بدم.اگر قرار است تکرار مکررات واگویه های خودم باشه چه سود؟جز اینکه در سال های بعد زمانی که این ارزش ها کمرنگ تر شده و مسایل دیگه ای به اقتضای سن؛ذهنم در درگیر می کنه میام اینجا و می خونمشون و از این خرف ها خنده ام میگیره؟
شاید بهتر باشه اینطوری به ماجرا نگاه کنم که پس باید دغدغه من اونقدر ارزشمند باشه که با گذر چند سال از عمرم؛به خام بودنش نخندم.چیزی باشه که به من انگیزه و انرژی و قدرت جلو رفتن بده.مگر نه اینکه با خودم تصمیم گرفته ام که همون راهی رو برم که دلم همیشه دنبالش بوده؟این دل و خواسته اون همون چیزیه که بهت راه جلو رفتن رو نشون میده؛شوق و شور میده و توی این مسیر هیچ وقت خسته و آزرده و فرسوده ات نمی کنه.
برای ماهایی که عادت کرده ایم به زندگی در چارچوب ذهن قالب بندی شده خودمون و یک قدم خطا نرفتن از مسیر تعریف شده موفقیت کاسبان موفقیت؛شجاعت و شهامت زیادی لازم داریم تا از؛ از دست دادن نخواستن ها و دوست نداشتن هامون نترسیم و همون راهی رو انتخاب کنیم که کمترین دستاورد اون؛رضایت عمیق خودمون هست.