آسمان پر ستاره

امشب که پیچیدم توی کوچه بین اون همه چراغ و نور و تیر و سیم و درخت چشمم خورد به هلال ماه که با رنگ مهتابی اش رسما دلبری می کرد.

تا رسیدم خانه نمی تونستم چشم از زیباییش بگیرم.هرچه که کمتر ستاره در آشمان می بینم در عوض ماه همیشه به نوعی بیشتر در دیدم بوده.اتاق قبلی ام پنجره اش رو به حیاط بود.شب ها تا سر می چرخاندم ماه رو بین شاخ و برگ درخت توت می دیدم.گرچه وقت هایی که کامل و گرد بود یک جور وهمی هم داشت.یا من دچار توهم می شدم.همیشه داستان ها از دیوانگی و جنون در شب ماه چهارده گفته اند.ظاهرا روی من هم اثر داشته است.

شاید چون تصویر ماه در عکس ها و نقاشی ها به همین صورتی است که می دیدم؛قرص کامل؛ نورانی و درخشان بین شاخ و برگ درختان؛باعث می شده فکر کنم چه تصویر زیبا و بدیعی.نباید از دستش داد.

فکر می کنم ما به تدریج به خاطر نوع زندگی فرصت دیدن زیبایی های طبیعی و اصیل را از دست داده ایم و تنها همین تصاویر ثبت شده هنوز به یادمان می آورد که بیرون از این چهاردیواری چه شگفتی های طبیعی وجود دارد.

هشت سالم بود که بار و بندیل بستیم و قصد وطن کردیم.وقتی رسیدیم هرات شب بود.ظاهرا قرار شد هر خانواده ای روی همان کامیونی که اثاثش را حمل می کرد بخوابد تا فردا صبح در روشنایی روز بارها خالی شود.

وقتی خواستم بخوابم و به عادت همیشه ام به پشت چرخیدم برای اولین بار حجم وسیعی از زیبایی رو در زندگیم دیدم.یک آسمان بی نهایت بزرگ و تاریک و هزاران ستاره ای که می درخشیدند.برای چند لحظه مبهوت اون زیبایی بودم.ستاره ها چنان پرنور و درخشان و نزدیک بودند که حتی دستم را دراز کردم تا بگیرمشان.انگار ارتفاع یک کامیون و اثاث داخلش من رو به اونها نزدیک تر کرده بود.

از دو سال زندگی در شهر هرات چیزهای زیادی حتی با جزییات در خاطرم مانده.اما پررنگ ترین حسی که نه در اون دو سال و نه در تمام سال های بعد تکرار نشد؛ همون زیبایی شب اول حضورم در وطن بود.شگفتی اولین بار دیدن و حس کردن چیزی که در قصه ها می شنیدم.