چرا از یک سلبریتی امضا نمی گیرم؟

از وقتی که به خاطر دارم علاقه ای به نزدیک شدن به سلبریتی ها نداشتم.البته ممکنه نبودن و ندیدن افراد مشهور هم دلیلی برای این عدم علاقه من باشد.اما حتی وقتی که نوجوان بودم و گاهی در شلوغی مسیر مدرسه تا خانه گاهی از خودم می پرسیدم اگر الان فلانی را در خیابان ببینی چه می کنی؟

این فلانی گاهی ستاره سینما بود گاهی هم مثلا رونالدینیوی برزیلی.محدودیتی در نوع افراد نبود.همینکه کسی باشد که مردم دورش جمع شوند و بخواهند از او امضا بگیرند.

بعد به خودم جواب می دادم که هیچی. از کنارش رد می شوم. یک امضا به چه درد من می خورد که با آن وقت او و خودم رو باهم بگیرم؟

نمی دانم چرا این مساله تا سالها در ذهن من مرور می شد.بارها از خودم می پرسیدم خب اگر فلانی بود چی؟باز هم نه.اینکه من یک عکس با یک ستاره داشته باشم چه اهمیتی داره؟

شاید چون رفتار کسانی که دور یک سلبریتی جمع می شدند.در شلوغی تلاش می کردند تا با او حرف بزنند. امضایی بگیرند و برای اینکار ممکن بود ساعت ها منتظر بمانند را درک نمی کردم و نمی کنم.

برای من کیفیت و عمق یک رابطه مهم است.اینکه کسی مرا نشناسد اما برایم یادگاری بنویسد و یک امضا زیر حرف هایش بگذارد ارزش خاصی ندارد.دوستی و رابطه زمانی معنا پیدا می کند که هر دو طرف به قدر کافی با شخصیت و خلق و خوی دیگری آشنا باشند و محبت و صمیمتی بین شان اگر موج نزد لااقل جریان آرامی که داشته باشد.

اهمیت دادن به یکدیگر بخشی از این رابظه است.اینکه خوب بودن حال دل هر دو برای یکدیگر اهمیت داشته باشد نوعی از رابطه را ایجاد می کند که حتی مسافت های طولانی هم بهانه ای برای کمرنگ شدنش نیست.این شکل از رابطه ارزشمند است.