دلتنگی

از دلتنگی که جرف می زنم از چه حرف می زنم؟

آیا دلتنگی ها دیگه کیفیت قبل رو ندارند؟دلتنگ شدن و آرزو کردن حضور کسی که کنارت نیست مدت هاست در من اتفاق نیفتاده و نمی دونم اشکال از کجاست؟از من؟از دل سختی که این روزها احساسش می کنم؟از درونگرایی رو به رشدم که تنهایی خودم رو بر حضور هر محبوب دلی ترجیح می دهم؟این خودش یه اشکال نیست؟اینکه خودم مقدم باشم بر همه؟یا اینکه چرا هیچ کسی شوق دیدار رو در من زنده نمی کنه؟

یا اصلا مشکل در شکل ارتباطات امروزی است که هر قدر هم آدم ها بروند و دور بشوند باز هم حضورشون رو در زندگی خودت حس می کنی و از لحظه لحظه زندگی شان و افکارشان و اتفاقاتشان اطلاع داری حتی اینکه مثل من آدمی باشید دور از شبکه مجازی و بی خبر از روزمرگی های دوستان؛باز هم فکر اینکه کافیه اراده کنی تا ببینیشون و بشنویشون دلت رو آرام می کنه.یا اگر دقیق تر فکر کنم به این نتیچه می رسم که همین شکل ارتباطات و این نوع تفکر برخاسته از اون؛رابطه ها رو سردتر و دورتر می کنه.قدیم ها دلتنگ کسی که می شدی چاره ای نبود جز اینکه راه بیفتی و ببینیش و یا تلفن رو برداری و باهاش حرف بزنی و این اسمش می شد ارتیاط و دوستی و خویشاوندی و ....

بهترین و قدیمی ترین و رفیق ترین دوستم راهی جایی دوره و هیچ ایده ای ندارم که دفعه بعد که میبینمش کی هست و آیا اصلا دوباره میبینمش؟

نمی دونم شاید این فاصله دور باید اتفاق بیفته تا بفهمم موضعم نسبت بهش چیه.دوران مدرسه که دلتنگش می شدم میرفتم دم درشون و یک ساعتی هر دو همونجا دم در حرف می زدیم و گاهی کتابی و نوشته ای رد و بدل می شد و با دلی خوش خداحافظی می کردیم.

بعدترها که بیشتر از هم دور افتادیم و سرگرم درس بودیم و این چندین سال اخیر همیشه دور بوده ایم و رابطه ما هم از طریق تلفن و انواع شکل های مجازی بوده و گمانم حسابی عادت کرده ایم که در مورد چیزهای مهمتر به هم زنگ بزنیم و چیزهای روزمره تر رو بگذاریم برای چت های آخر شب.حالا که مسافت ما از یه مقدار معقولی قراره دورتر بشه نمی دونم چیکار کنم.یعنی واکش خودم رو نمی دونم.فکر می کنم بودن ما این سالها بیشتر از اینکه فیزیکی بوده باشه عمقی و در روح اتفاق افتاده.وقتی فکر می کنم که میره و اینهمه دور میشه احساس تنهایی می کنم و ترس برم میداره...