آدم های اشتباهی

مناسب بودن آدم ها تا زمانی که با آدم های نامناسب مواجه نشده باشی مشخص نمیشه.این داستان زندگی ما آدم هاست که اول اون گزینه نامناسب تر و سخت و سنگین تر رو تیک بزنیم تجربه اش کنیم و ازش درس بگیریم و بعد با دید بازتر و روشن تری بریم سراغ گزینه آدمیزادی!

البته که حق انتخابی نیست.میشه از اول گزینه مطلوب رو تیک زد اما دیگه یارمعنایی نداره و مثل یه گزینه عادی میشه که تو تحلیلش می کنی و نهایتا انتخابش می کنی.چندان پیچیده نیست اما قرار نیست هم چیزی بهت یاد بده.همون تجربه ای که بزرگترها همیشه ازش حرف میزنن و موی سفیدی که توی آسیاب سفید نشده.این گزینه های اشتباهی همون چیزیه که قراره موی ما رو سفید کنه و بهمون درس بده.نمی دونم چرا نمیشه که بدون این درس ها زندگی رو سر راست تر زندگی کرد؟چرا حتما باید غم و تجربه و شکست و خطا توی سیستم این زندگی باشه؟از همون اول که آدم و حوا اشتباهی یه میوه اشتباهی رو خوردند و از بهشت رانده شدند و این سرآغازی شد برای زندگی ما نسل های بعد که همچنان میوه های اشتباهی رو بخوریم و بعد درکی از میوه درست داشته باشیم.

گاهی با خودم فکر می کنم زندگی عادی و سرراست چطوریه؟زندگی همونطور که مثل الان نیست؟اونوقت آدم ها چیکار می کنند؟به چه چیزهایی فکر می کنند؟در مورد چه چیزهایی حرف می زنند؟همیشه شنیده ایم که میگن زندگی بدون این مشکلات که زندگی نیست؛من میگم شاید دلیل این حرف اینه که ما هیچ وقت نتونستیم اون نوع از زندگی رو تصور کنیم و اصولا نمی دونیم زندگی عادی چطور هست.زندگی ما آدم ها روی کره زمین با همین مسایل و مشکلات و نوسانات و ناهمواری ها و پیچ و خم ها همراه بوده.اصلا از روی همین زندگی بوده که به هر برآمدگی وسط جاده صاف که برای ما زحمتی بوجود میاره میگیم ناهمواری و هر جایی که صاف و مستقیم نیست میشه پیچ.

مورد نامناسب ها می گفتم.اگر زندگی به همین شکلی که من گاهی تصورش می کنم می بود اونوقت دیگه ادم های اشتباهی هم نداشتیم و لازم نبود برای لذت داشتن و شناختن ادم های درست؛اول تجربه تلخ مواجهه با ادم های اشتباهی رو داشته باشی.خب در واقع اونوقت اصلا این تجربه هم بی مفهوم بود.